სპორტის პოლიტიკური პროპაგანდის საშუალებად გამოყენების ტრადიცია რუსეთს საბჭოთა კავშირისგან მემკვიდრეობით ერგო. კომუნისტური პარტიის პოზიციის მიხედვით, მიუღებელია "სპორტი მხოლოდ სპორტისთვის", ათლეტები თავიანთ გამარჯვებას უნდა აღიქვამდნენ, როგორც საბჭოთა საზოგადოების წინაშე ნაკისრი ვალდებულების შესრულებას. მათ სპეციალური ტერმინი "ფიზკულტურაც" შემოიღეს, რომელიც სპორტს მიიჩნევს არა მხოლოდ ფიზიკური განათლების და ჯანმრთელობის საკითხად, არამედ, ახალგაზრდების კულტურული და სამხედრო წვრთნის საშუალებად და მასების განათლების მეთოდად, რადგან, მათი აზრით, ფიზიკური კულტურა ძალაუფლების სურვილს, გუნდურობას და ნაციონალურ სულისკვეთებას აძლიერებს.

საბჭოთა კავშირის პროპაგანდისტული პოლიტიკა ეფექტურად მუშაობდა:

სსრკ-მ 1952 წლიდან ჩატარებულ 8 საერთაშორისო ოლიმპიადიდან 6-ზე პირველი ადგილი დაიკავა, საბჭოთა ნაკრებების გულშემატკივრობა როგორც საბჭოთა, ისე მოკავშირე სახელმწიფოების დონეზეც სახალხო შეპყრობილობად და გადაჭარბებული ეროვნული სიამაყის მასაზრდოებლად გადაიქცა, თუმცა სსრკ-ის დაშლის შემდეგ რუსეთს აღარ შეეძლო 15 სახელმწიფოსგან შემდგარი კავშირის მასშტაბის გამარჯვებების მიღწევა. ამჯერად მისი ასპარეზობა უკვე აშკარად ჩამორჩებოდა მთავარი მეტოქის - აშშ-ის წარმატებებს.

რუსეთის მოსახლეობის 70%-ზე მეტი სსრკ-ის დაშლას ტრაგედიად მიიჩნევს, სინანულის ერთ-ერთი მთავარი ობიექტად ისინი საბჭოთა სპორტული ტრიუმფებს და მათ თანმხლებ სიხარულს ასახელებენ. პუტინისთვის საბჭოთა წარსულის განდიდება იმპერიალისტური პოლიტიკის განმტკიცების მთავარი საშუალებაა. მისი აზრით, სპორტში წარმატება მოსახლეობაში ნაციონალისტურ განწყობას, ერის გამორჩეულობის განცდას აძლიერებს, რუსეთის მტრებისთვის მის სიძლიერეზე მიანიშნებს, პოსტ-საბჭოთა ქვეყნებს კი ნიშნის მოგებით აჩვენებს, რომ რუსეთი კვლავ ისეთივე დიადია, როგორც საბჭოთა კავშირი და მათაც შეეძლოთ დიდი რუსული გამარჯვებების ნაწილი ყოფილიყვნენ.

ყოველივე ამის მისაღწევად დოპინგის სისტემის შექმნა უფრო მარტივი და "რუსული" გამოსავალია, ვიდრე თავისუფალი სპორტის განვითარება.

სპორტი "რბილი ძალის" გამოყენებისა და იდეოლოგიური პროპაგანდის გავრცელების საუკეთესო საშუალებად სპორტული მეგა-ღონისძიებების მასპინძლობისას იქცევა. ამის საილუსტრაციოდ საკმარისია გავიხსენოთ, რომ 2018 წელს რუსეთში გამართული ფეხბურთის მსოფლიო ჩემპიონატი, ფაქტობრივად, პუტინის წინასაარჩევნო კამპანიის ერთ-ერთი მთავარი ნაწილი იყო, 2014 წელს სოჭის ოლიმპიადის მოწყობაში კი მან უზარმაზარი თანხა, 50 მლრდ დოლარი დახარჯა. მისთვის მნიშვნელოვანი იყო არა ღირსეული კონკურენციის გაწევა, არამედ სასურველი ტრიუმფალური შედეგების მიღწევა, რომლებიც სპორტული წარმატებიდან მის საკუთარ პოლიტიკურ წარმატებად გარდაიქმნებოდა.

სპორტული მიღწევები, როგორც რუსეთის სიძლიერის, სხვა ქვეყნებზე უპირატესობის დემონსტრირების, იმპერიალისტური ვნებების და, რაც მთავარია, სსრკ-ის ღირსეული მემკვიდრეობის გამოვლინების საშუალება, სავარაუდოდ, ერთ-ერთია იმ მრავალ ფარულ მიზეზთა შორის, თუ რატომ უჭერს მხარს მოსახლეობის 75%-ზე მეტი პუტინს რუსეთში არსებული მრავალი პრობლემის მიუხედავად.

აღსანიშნავია, რომ სოჭის ოლიმპიადაზე ტრიუმფის შემდეგ 2014 წლის ზამთარში პუტინის რეიტინგმა ერთ-ერთ ყველაზე მაღალ მაჩვენებელს მიაღწია, რასაც მაშინვე მოჰყვა ყირიმის ანექსიაც. ეს ქმედება კი რუსი მოსახლეობის 80 %-მა გამართლებულად ჩათვალა. აშკარაა, რომ ჩემპიონატზე პირველი ადგილის დაკავებისა და წარმატებული მასპინძლობის გამო მოსახლეობის გაზრდილმა კმაყოფილებამ პუტინს თავისი ექსპანსიონისტური პოლიტიკის განსახორციელებლად მეტი ძალა და მხარდაჭერა შესძინა.

როგორც ცნობილმა ინგლისელმა მწერალმა, ჯორჯ ორუელმა აღნიშნა, "სერიოზულ სპორტს არაფერი აქვს საერთო პატიოსან თამაშთან. ეს არის ომი სროლის გარეშე". ავტორიტარული რუსეთისთვის "სპორტული ომი" შესაძლოა ნამდვილი ომის წამოსაწყებ წარმატებულ პროპაგანდისტულ საშუალებად გადაიქცეს. ამიტომ, მსოფლიო სპორტში კეთილსინდისიერი კონკურენციის უზრუნველყოფას რუსული პროპაგანდის და, შესაბამისად, პუტინის იმპერიალისტური პოლიტიკის მასშტაბების შემცირებაში მნიშვნელოვანი როლის შესრულება შეუძლია.